Ο διχασμός της ελληνικής κοινωνίας συνεχίζεται...

Θλιβερά τα γεγονότα στις Σκουριές Χαλκιδικής όπου κάτι ρεμάλια που αυτοαποκαλούνται "οικολόγοι" πέρα από την εγκληματική δολιοφθορά στις εγκαταστάσεις της εταιρείας ελληνικός χρυσός, έφθασαν στο σημείο να περιλούσουν με βενζίνη ανθρώπους αφού πριν -θυμίζοντας άλλες εποχές- τους είχαν δέσει χειροπόδαρα απειλώντας τους να τους κάψουν!
Εθνικός διχασμός το 1827, εθνικός διχασμός το 1915, εθνικός διχασμός το 1922, εθνικός διχασμός το 1947, εθνικός διχασμός το 1967, Καταστροφικά τα αποτελέσματα. Κι όμως, εθνικός διχασμός και σήμερα. Μόνο που τώρα οι οργανωμένες μειοψηφίες θέλουν να επιβάλλονται στις ανοργάνωτες πλειοψηφίες. Δεν νομίζω σε καμία  άλλη δημοκρατική χώρα να συμβαίνει αυτό.Και επιτέλους εδώ στην Ελλάδα δεν χρειαζόμαστε μόνο οικολόγους αλλά, και ανθρώπους που αγαπάνε τον συνάνθρωπο και την κοινωνία. Αν περιμένουν κάποιοι, οι αποφάσεις να εφαρμόζονται μόνο όταν πλειοψηφούν 100%, τότε ας αναζητήσουν άλλα κράτη να ζήσουν με ολοκληρωτικά καθεστώτα. Μέχρι να συμβεί αυτό, αυτά τα ανθρωπάρια ας αφήσουν εμάς τους υπόλοιπους να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, εργαζόμενοι για το κοινό καλό μας κάτω από πραγματικές δημοκρατικές διαδικασίες.

Πρώην νεόπλουτοι - νυν νεόπτωχοι...

Κυκλοφορούν καλοντυμένοι φορώντας ρούχα αγορασμένα από τα χρόνια της ευμάρειας. Τους διακρίνεις τελευταία όλο και πιο εύκολα. Τους συναντάς είτε την ημέρα είτε τη νύχτα στο κέντρο της Αθήνας αλλά και σε πλούσιες περιοχές όπως το Κολωνάκι, τη Γλυφάδα και την Κηφισιά. Φαίνονται από μακριά ότι δεν διαθέτουν "τα προς το ζην" όπως τρόφιμα και φάρμακα, αν και οι ίδιοι το κρύβουν όσο μπορούν από τους δικούς τους ανθρώπους. Πρώην αξιοπρεπείς εργαζόμενοι οικογενειάρχες με τραπεζικές καταθέσεις που έκαναν φτερά από τα χρέη και τις ανάγκες, ψάχνουν τους κάδους των δήμων για να βρουν να φάνε. Πρώην αυτοδημιούργητοι επιχειρηματίες ζητιανεύουν κατάχαμα έξω από φούρνους και σουπερμάρκετ, έχοντας το ένα χέρι τεντωμένο να κρατάει ένα πλαστικό κυπελλάκι και το άλλο να κρύβει με τρόπο το πρόσωπο τους. Πρώην στελέχη εταιρειών άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, ανακαλύπτουν τις πλατείες της πόλης αλλάζοντας θέση από παγκάκι σε παγκάκι. Πρώην επώνυμοι έμποροι, περνούν τα μουντά πρωινά τους καθισμένοι στον Γρηγόρη,  πίνοντας το καπουτσίνο του ενός ευρώ και τριάντα λεπτών διαβάζοντας με τις ώρες όλα τα free-press. Πρώην καλλιτέχνες κρύβοντας το πρόσωπο τους κάτω από έναν χοντρό σκούφο κάνουν -όταν βρίσκουν- αρπαχτές δουλειές του ποδαριού για να ζήσουν όπως-όπως τις οικογένειες τους. Πρώην φερέλπιλδες επαγγελματίες όπως δικηγόροι, διαφημιστές, μεσίτες κλπ. οι περισσότεροι πτυχιούχοι, πασχίζουν να ισορροπήσουν πάνω σε δύο ρόδες κάνοντας το ρεπό κάποιου ντελιβερά έχοντας μερικοί σαν σύμμαχο το κράνος, για να μην τους αναγνωρίσει η σκληρή πλευρά της ζωής που παραμονεύει στους δρόμους. Πρώην απόμαχοι της εργασίας που κάποτε έπαιρναν μια αξιοπρεπή σύνταξη η οποία τώρα έχει τόσο λιγοστέψει που αναγκάζονται να συνωστίζονται στα διάφορα συσσίτια πνίγοντας για χάρη της επιβίωσης την υπερηφάνεια των χρόνων που κουβαλάνε στους ώμους τους.  Πρώην καταξιωμένοι κοινωνικά και πετυχημένοι επαγγελματικά εργαζόμενοι που σήμερα είναι χρόνια πλέον άνεργοι που προσπαθούν να σπάσουν τα δεσμά της πλήξης τους με το να επιδίδονται σε ατέλειωτες νυχτερινές πορείες σε λεωφόρους της θλίψης ή άλλοτε σε αλέ-ρετούρ διαδρομές του μετρό αθώοι λαθρεπιβάτες ξοδεύοντας τα χρόνια τους σε μια ζωή υπόγεια στην κυριολεξία.

Είναι δίπλα μας, όμως εμείς τους βλέπουμε με τρόμο και ξεμακραίνουμε για να μη γίνουμε ίδιοι. Αυτός όμως είναι ο πιο σίγουρος τρόπος για να έρθουμε σύντομα στην ίδια κατάσταση με αυτούς. Να γίνουμε κι εμείς "πρώην".